Հայկական խոհանոցը կարելի է ապահով կերպով վերագրել աշխարհի ամենահին խոհանոցներին: Դրա բնորոշ գծերը ձեւավորվել են հայ ժողովրդի կազմավորման ընթացքում, և դա առնվազն երեք հազարամյակ է:
Հայկական ուտեստների պատրաստման համար միշտ օգտագործվում են շատ խոտաբույսեր, հարյուրավոր տարբեր տեսակի խոտաբույսեր և սխտորի համեմունքներ: Խոհարարական պատրաստուկներ պատրաստելիս արտադրանքը նվազագույն մշակման է ենթարկվում, և բուսական յուղերը գործնականում չեն օգտագործվում: Սա կարելի է անվանել հայկական խոհանոցի տարբերակիչ առանձնահատկություններից մեկը:
Հայերի շրջանում պանիրներն ու կաթնամթերքը լայնորեն օգտագործվում են: Այս ամենը պարզապես չի կարող լքել հայկական խոհանոցը ՝ առանց գուրմանների ուշադրության:
Գառան կերակուրներն առանձնանում են հայկական ազգային խոհանոցում: Խոհարարական հրճվանքների ութսուն տոկոսը պատրաստվում է այս տեսակի մսից: Կարելի է ասել, որ աշխարհում ոչ մի այլ խոհանոց գառնուկն այդքան յուրօրինակ ու բազմազան չի օգտագործում:
Հարկ է նշել Հայաստանի ազգային խոհանոցի ուտեստների առանձնահատուկ յուրահատուկ և անկրկնելի համը: Այն ի վիճակի է բավարարել նույնիսկ ամենախստապահանջ գուրմաններին: Theաշատեսակների տարբեր մասեր կարելի է պատրաստել առանձին և ըստ տարբեր մեթոդների: Միայն դրանից հետո խոհարարական գլուխգործոցը մասամբ դրվում է մասերի:
Հայկական խոհանոցը բնութագրվում է խոհարարական բազմազան բաղադրիչներով և բազմաթիվ տեխնոլոգիական մեթոդներով: Օրինակ, աղանդեր պատրաստելիս նրանք կարող են օգտագործել հում բանջարեղեն և ձմերուկի կեղև:
Հայկական խոհանոցի համը նույնպես կախված է ջերմային մշակման բազմազանությունից: Օրինակ ՝ մեկ ուտեստի բաղադրիչները կարելի է տապակել, խաշել և շոգեխաշել:
Նշենք, որ հայկական խոհանոցին բնորոշ է համեմունքների և խոտաբույսերի հաճախակի օգտագործումը: Սև պղպեղը, ռեհանը, ուրցը, անանուխը և cilantro- ն անփոխարինելի բաղադրիչ են հայկական շատ ուտեստների մեջ: Եվ սա նույնպես դուր է գալիս շատ գուրմանների:
